.خود تحول نیافته / گرفتار

افراد مبتلا به طرحواره خود تحول نیافته / گرفتار ارتباط عاطفی شدید و نزدیکی بیش از حد با یکی از افراد مهم زندگی (اغلب والدین)، به قیمت از دست دادن فردیت یا رشد اجتماعی طبیعی غالباً اعتقاد بر این است که هیچ یک از این افراد گرفتار، بدون حمایت دیگری، قادر به ادامهٔ زندگی نبوده یا نمی توانند شاد باشند. فردی که چنین طرحواره ای دارد ممکن است احساس کند وجودش در دیگران ادغام شده و هویت جداگانه ای ندارد. این طرحواره اغلب به صورت احساسی پوچی و سردرگمی، جهت نداشتن و بی هدفی و یا در موارد شدید به صورت شک و تردید در موجودیت و ساختار وجودی فرد بروز میکند۔

سیمای بالینی طرح واره خود تحول نیافته / گرفتار:

• وقتی این بیماران وارد فرآیند درمان می شوند، اغلب آن قدر در شخصیت افراد و زندگی شان ذوب شده اند که به خودشان و نه درمانگر، نمی توانند به طور واضح بگویند ریشه هویت بیمار کجاست.
• این فرد معمولا یکی از والدین یا نماد والدین است نظیر همسر، رئیس با بهترین دوست. 
• بسیاری از این بیماران معتقدند بدون حمایت مداوم از سوی نماد والدین نمی توانند به زندگی خود ادامه دهند
• بیماران ممکن است احساس کنند می توانند ذهن طرف مقابل را بخوانند یا این که بدون سؤال کردن از طرف مقابل، بدانند او چه احساسی دارد.
• آنها معتقدند که تعیین هرگونه مرز ارتباطی با نماد والدین اشتباه است و هرگاه این کار را انجام می دهند، دچار احساس گناه می شوند. 
• ویژگی هایی که مطرح شد، مربوط به بخش گرفتار این طرح واره هستند. علاوه بر این، خود تحول نیافته نیز بخش دیگری از این طرح واره است.
• این بیماران اغلب احساسی را که نسبت به خودشان دارند از دست می دهند.
• بیمارانی که خود تحول نیافته دارند، فکر میکنند در یک دنیای بی در و پیکر غرق شده اند. آنها نمی دانند کی هستند و چه تمایلاتی دارند. 
• این کارها معمولا برای آنها پیامدهای مثبتی به دنبال دارد و دوست دارند این کارها را انجام بدهند. 
• گرفتار و خودتحول نیافته، بخش هایی از یک طرح واره اند که اغلب با یکدیگر همپوشی دارند، اما ممکن است همیشه این طور نباشد. 
• آنها فکر می کنند، زندگی نماد والدینشان واقعی تر از زندگی خودشان است: در حقیقت نماد والدین، ستاره ای است که آنها دنباله آن هستند.
• رفتارهای معمول این بیماران عبارتند از تقلید از رفتارهای نماد والدین، صحبت کردن و فکر کردن در مورد آنها، تماس مداوم با نماد والدین و واپس زنی تمامی افکار، احساسات و رفتارهایی که با افکار، احساسات و رفتارهای نماد والدین تفاوت دارند. 

اهداف درمان تله خود تحول نیافته / گرفتار :

• هدف اصلی درمان، کمک به بیماران برای بیان خویشتن طبیعی شان ۔ تمایلات، عقاید، تصمیم ها، ذوق و استعدادهای طبیعی شان است 
• آنها زیاد بر نماد والدین متمرکز نمی شوند و از شباهت ها و تفاوت های خود با نماد والدین آگاه می شوند. مرزهایی را با نماد والدین مشخص می کنند و هویت کاملی برای خودشان انتخاب می کنند. هدف درمان برای بیمارانی که در بزرگسالی از روابط بین فردی نزدیک اجتناب می کنند تا گرفتار کسی نشوند، این است که آنها را تشویق کنیم روابطی را با دیگران برقرار کنند که نه زیاد گرفتار این افراد شود و نه این که از آنها خیلی فاصله بگیرد.

راهبردهای مهم درمانی تله خود تحول نیافته / گرفتار :

• یکی از تکلیف خانگی، این است که از بیماران خواسته شود انواع موسیقی، فیلم، کتاب یا دیگر فعالیت های لذت بخش خود را یادداشت کنند. علاوه بر این، شباهت ها و تفاوت های خود با افراد مهم زندگی را بر روی کاغذ ثبت کنند.
  راهبردهای رفتاری به بیماران کمک میکنند تا طبق تمایلات خودشان عمل کنند، حتی وقتی این تمایلات با تمایلات نماد والدین فرق دارد. 
• راهبردهای رفتاری به بیماران کمک میکنند تا تمایلات و استعدادهای طبیعی شان را بشناسند. 
• بیماران در قالب تکنیک های تجربی، می توانند خودشان را در تصویرسازی هاي، جدا از نماد والدین تصور کنند. 
• راهبردهای شناختی، دیدگاه بیماران را که به جای برگزیدن هویت مستقل برای خودشان، گرفتار نماد والدین شده اند، مورد چالش قرار می دهند.
• تمرکز اصلی درمان، زندگی فعلی بیمار است. تکنیکهای شناختی و تجربی که به بیماران کمک می کنند تا تمایلات و استعدادهای طبیعی شان را بشناسند.
• درمانگر و بیمار، مزایا و معایب ایجاد یک هویت مستقل را بررسی می کنند. بیمار، شباهت ها و تفاوت های خود را با نماد والدین، مورد شناسایی قرار می دهد. شناخت شباهت ها بسیار مهم است.
• اما در تصویر ذهنی خود به نماد والدین شان در دوران گذشته و حال حاضر، میگوید که چه قدر با آنها تفاوت داشته اند و چه قدر شبیه آنها بوده اند.
• آنها همچنین از تجربه احساس بدنی خوشایند خود به عنوان راهی برای شناسایی فعالیتهای لذت بخش استفاده می کنند.
• درمانگر مرزهای مناسبی را در نظر میگیرد و رابطه درمانی را به گونه ای تنظیم می کند که نه زیاد به بیمار نزدیک شود و نه این که زیاد از او فاصله بگیرد. 

صفحه اصلی